یادداشت از زهرا رضازاده
اردبیل، با پیشینه‌ای کهن در دل تاریخ ایران، نه‌تنها زادگاه شیخ صفی‌الدین اردبیلی، بنیان‌گذار سلسله صفویه است، بلکه یکی از نخستین کانون‌های گسترش تشیع در ایران به‌شمار می‌رود. همین ویژگی، این شهر را به یکی از کلیدی‌ترین نقاط راهبردی در تاریخ تمدن ایرانی و اسلامی بدل ساخته است.
در کوچه‌پس‌کوچه‌های اردبیل، قدمت با روح زندگی امروز آمیخته است. آرامگاه شیخ صفی‌الدین که در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شده، نه‌تنها نماد یک معماری منحصر به‌فرد صفوی، بلکه مکانی مقدس برای زائران فرهنگ و دیانت است. این مکان، گواهی روشن است بر آن‌که اردبیل، همزاد ایمان و تاریخ است.
کوه سبلان که سایه‌اش بر شهر گسترده شده، در فرهنگ مردمان این خطه جایگاهی فراتر از طبیعت دارد. سبلان برای مردم اردبیل نه‌فقط یک قله، بلکه نماد پایداری، غیرت و مقاومت است. همان‌گونه که شهر در تاریخ معاصر نیز همواره در دفاع از مرزهای وطن، حضوری برجسته و فعال داشته است.
اردبیل، همچنین یکی از مراکز مهم گردشگری طبیعی در ایران به‌شمار می‌رود. چشمه‌های آب‌گرم سرعین، جنگل‌های فندقلو، دریاچه نئور و آبشار سردابه، همه نشانه‌هایی از لطف خدادادی در این منطقه هستند که می‌توانند همپای میراث تاریخی، چهره‌ای جهانی به این شهر ببخشند.
در حوزه فرهنگ و هنر نیز اردبیل همواره نقش‌آفرین بوده است. از موسیقی عاشیقی گرفته تا صنایع دستی منحصربه‌فرد مانند گلیم و جاجیم، این دیار، گنجینه‌ای از هویت ملی است که نسل‌به‌نسل حفظ شده و به امروز رسیده است.
از منظر اجتماعی و انسانی نیز اردبیل، مردمانی دارد که ساده‌زیستی، مهمان‌نوازی، و دینداری، ویژگی بارز آنان است. مردم این منطقه، در کنار پایبندی به آیین و سنت، با هوشیاری و بصیرت در جریان تحولات سیاسی و اجتماعی کشور حضور داشته‌اند.
اردبیل، شهری‌ست که باید از نو شناخته شود. شهری که در تلاقی تاریخ، دین، طبیعت و فرهنگ، می‌تواند الگویی برای توسعه متوازن و پایدار باشد. چهارم مرداد، روز اردبیل، فرصتی است تا نه‌تنها میراث این شهر پاس داشته شود، بلکه چشم‌اندازی نو به سوی آینده آن گشوده شود.
