واقعا مایه تأسف است وقتی یک شخصیت برجسته ورزشی و چهره شناخته شده جهانی از دردهایی میگوید که نباید بگوید. 
وقتی لازم است و این چنین نیست که باید باشد، در دیاری که برای حسن جعفری یک شغل ثابت وجود ندارد، این درد است دردی که درد خیلی از جوانان مستعد ماست، دردی که زنگ خطری است برای آنهایی که میبینند و خم به ابرو نمیآورند. ولی حقیقت چیز دیگری است، مدیری که خیلیها با نامهربانیهایشان او را غیربومی میدانستند بیشتر از بومیها به فکر این جوان باشد. در یک پرواز اکبر خدامی مدیرعامل شرکت تجارت دوخت برتر سبلان به صورت اتفاقی این جوان را میبیند و با جویا شدن احوالاتش از او دعوت به کار میکند، کاری که خیلیها میتوانستند زودتر از این انجام دهند. مدیری که خود غیربومی بود و انگشت اتهام استخدام نیروهای غیربومی بسمتش گرفته بودند ثابت کرد که واقعیت چیزی دیگر است. همان مدیر در آستانه برگزاری مراسم بدرقه نیرویش به مسابقات، پیگیر انجام اقداماتی است که در شأن و جایگاه یک ورزشکار باشد در حالی که برای خیلی از مسئولینی که باید به فکر باشند آنچنان اهمیتی ندارد. بهتر است برای شنیدن ادامه ماجرا به درد دلهای حسن جعفری کاپیتان تیم ملی گلبال که به زودی راهی مسابقات پارالمپیک ۲۰۲۴ پاریس خواهد شد، گوش دهیم. 
کمی از خودتان بگویید… َبه نام خدایی که در هر ثانیهای که میگذرد، بیشمار نعمت بر من ارزانی میکند، تپش قلب، دم و بازدم، شنیدن، لمس کردن، نبض زدن، فکر کردن، پلک زدن، اما نعمت دیدن را از من گرفتی و نعمات بیشماری که از شمردن آنها ناتوانم به من بخشیدی و شکرت برای هر آن چه که به من عطا کردی! 
حسن جعفری هستم، کارشناس ارشد مدیریت ورزشی، بازیکن تیم ملی گلبال نابینایان و کمبینایان با ۱۷ سال سابقه بازیکنی در تیم ملی گلبال ایران و ۱۰ دوره آقای گل آسیا و ۱ دوره به عنوان فنیترین بازیکن آسیا و اولین لژیونر گلبال ایران در لیگ اروپا و کاپیتان تیم ملی گلبال. چرا با داشتن سطح بالای تحصیلی و کاری تاکنون شغل ثابت و بیمهای نداشتید؟ بله، بنده متاسفانه با داشتن این سبقه تحصیلی و عملکردی تا ۹ ماه گذشته دارای هیچ شغلی نبودهام… نمیدانم از چه کسی گلهمند باشم؟! باید انتقادم را به چه کسی بگویم؟! از کدامین مسئول محترمی درخواست کنم تا برای بنده و همنوعانم در راستای مسکن و شغل گامی بردارند. انتظار شما از مسئولین چیست؟ بنده یک بار دیگر برای خوشحالی دل مادرم و مردم کشورم در مسابقات پارالمپیک فرانسه حضور مییابم و از تمام وجودم برای وطن و بالا بردن پرچمم تلاش میکنم، اما جای سوالم اینجاست که آیا مسئولان اینگونه و با جان و دل برای من و همنوعانم تلاش میکنند؟؟ چرا بسیاری از دوستان نابینا و کمبینای بنده به گناه نداشتن بینایی فاقد شغل و درآمد مکفی هستند؟؟ چرا کسی بعد از سالها به صدای ما توجه نمی کند؟؟!! در مورد آشنایی با مدیر شرکت تجارت دوخت برتر سبلان بیشتر توضیح دهید. بنده در هواپیما در راه رفتن به دیدار رهبری بودم که با دکتر اکبر خدامی آشنا شدم و ایشان به عنوان یک مدیر نگاه ویژهای به معلولین داشت و بعد از این آشنایی بنده را به کارخانه تجارت دوخت برتر سبلان دعوت کرد. بنده با شرایط تمرینات ملی و اردوها و با توجه به نداشتن شغل و نیاز شدید به شغل و شرایط حضور مقطعی برای استخدام پذیرفته شده و در این مدت بیشتر اوقات در مرخصی ورزشی بودم و ایشان با همه شرایط پذیرای من بودند. در اینجا نمیدانم کدامین جمله را برای توصیف محبتهای جناب آقای دکتر خدامی بنویسم و چگونه قدردان دیدگاه منطقی و روشن ایشان به معلولیت و نابینایی شوم، فقط میتوانم از خداوند برای ایشان آرزوی سلامتی و بهترینها را خواستار باشم. علیرغم دیدگاه ارزشمند مدیرعامل محبوب شرکتمان که لطف بسیار به بنده دارند نیازمند یک شغل ثابت و دائمی هستم تا بتوانم بعد از گذشت دوران ورزشی یک حقوق مکفی برای سپری کردن زندگی داشته باشم. برخورد مسئولین با قشر شما در طی این سالها چگونه بود؟ من در این ۱۷ سال از هر مسئولی تقاضای اشتغال کردم با صحبتهای سرد و منفی مواجه شدم و حتی تقاضای یک مکان یا یک تکه زمین کردم تا بتوانم با کمک خانواده یا دوستانم سالنی را ایجاد و امرارمعاش کنم امابه بنده املاک ماده ۲۷ را پیشنهاد کردند. مسئولین محترم قبل از رفتن به مسابقات پاریس شما به من قول دهید و بنده را با انگیزه بیشتر عازم این مسابقات کنید، تا همانگونه که دل ما را شاد میکنید خداوند هم شما را دلشاد و تندرست گرداند.. حسن جعفری حرفهایش را با لبخند همیشگی تمام و التماس دعا برای کسب موفقیت در مسابقات پیش رو میکند.
