امید و نشاط آفرینی یکی از راه‌های توسعه و ترقی جوامع به حساب می‌آیند، چرا که ملتی که امید نداشته باشد به اصطلاح دلخوشی و شادی نداشته باشند دچار انواع اختلالات روحی و روانی خواهند شد و این بزرگترین مصیبت برای آن ملت خواهد بود که به قول معروف آدمی با امید زنده است اگر ملتی دچار یآس و ناامیدی گردد دیگر هیچ کاری نمی‌توان کرد تا آن ملت به زندگی عادی برگردد و جامعه دچار انحطاط و فروپاشی خواهد شد.
داشتن امید و نشاط یکی از اصلی‌ترین محرکه‌های انسان برای پیشبرد اهدافش می‌باشد که در آموزه‌های دینی و حتی ادبیات ما نمود عینی یافته است که در بعضی از مواقع ناامیدی را مساوی با شرک و کفر و امید به خدا و لطف بیکران آن را سرچشمه تمامی خوبی‌ها و نزول برکات دانسته‌اند.
صائب تبریزی شعری با عنوان (مرا امید امداد کسان افکنده بود از پای مدد از بی کسی‌ها جستم و امداد خود کردم) دارد که به نظر حقیر باید با آب طلا نوشت.
نشاط آفرینی و امید بخشی یعنی که حتی اگر از همه چیز و همه کس ناامید شدی می‌توانی به خود رجوع کنی و با توکل به خدا و قدرتی که به انسان بخشیده است خود را از شرایط سخت نجات دهی.
نشاط آفرینی در عصر حاضر می‌تواند با اتکا به رسانه‌ها دنیای مجازی و اطمینان بخشی و صداقت از طرف مسئولین جامعه به ایجاد روحیه اامیدواری در جامعه منجر شود که هر یک از اعضای ملت خود را در قبال سرنوشت مملکت مسئول بداند و از هیچ کاری در مسیر پیشرفت دریغ ننماید.
برای نمونه می‌تواند به پیشرفت ملت ژاپن در قرن نوزده و بیست اشاره کرد که امپراتور موتسوهیتو با انجام اصلاحاتی اساسی و ایجاد امید و روحیه در ملت ژاپن توانست کشور عقب مانده و منزوی ژاپن را در عرض کمتر از سی سال به کشوری قدرتمند و توسعه یافته ارتقا دهد که ابر قدرت آن زمان یعنی روسیه را شکست دهد که خود منجر به ایجاد روحیه در ملت ایران آن زمان برای انقلاب علیه حکومت خود کامه قاجار و ترویج روحیه آزادی خواهی در ملت شد و عکس این قضیه در مسئله برخورد استعمار انگلیس با ملت در بند هند بود که به هر نحوی که ممکن بود با ایجاد یآس و ناامیدی و ترویج جهل و خرافات باعث عقب ماندگی و انحطاط فقر روز افزون ملت هند گردیده بود که اگر مرحوم ماهاتما گاندی در هند ظهور نمی‌کرد و ملت را از جهل و خرافه نجات نمی‌داد شاید الان هم در بند استعمار انگلیس بودند.
در پایان اینکه امید و نشاط آفرینی مترادف با توسعه و پیشرفت و سربلندی ملت‌ها و یاس و ناامیدی و عدم برخورداری از نشاط برابر با احساس پوچی و عقب ماندگی و انحطاط ملت‌هاست.
یادداشت از حسین رضاپور
